در کتاب حدایق السیاحه که در سال 1242 قمری نگارش یافته‌است، ملایر این گونه توصیف شده‌است:

«ذکر ملایر: ناحیه ای است از عراق عجم، از اقلیم چهارم. آبش خوب و هوایش مرغوب و مشتمل است بر قرای دلگشای و دهات رغبت فزای و طرف شمالش را جبل الوند گرفته و سمت جنوبش گشاده است و اکثر قرای آن در زمین هموار اتفاق افتاده است. مردمش همگی شیعه‌ی امامیه و فارسی‌زبانند و اکثر میوه‌های سردسیری‌اش ممتاز و دوشاب آنجا به امتیاز است. و دارالاماره ی آنجا چوبین نام دارد و چون شاهزاده شیخعلی میرزا آن قریه را محل نشیمن ساخته، اسم آن قریه را دولت آباد گذاشته و اکنون قصبه‌ای بزرگ است».

دوشاب همان شیره‌ی انگور است. همان‌طور که می‌بینید در دوران قاجار (و پیش از آن) شیره‌ی ملایر در ایران شهره بوده‌است.

منبع: زین العابدین شیروانی، حدایق السیاحه، ختم تالیف شنبه 18 ذیحجه 1242 ق در شیراز، نسخه خطی کتابخانه ملی ش بازیابی 15848، صفحه 625.